στορέας

ο / στορεύς, -έως, ΝΑ

νεοελλ.

1. ναυτ. μεταλλικό εσωτερικό περίβλημα οφθαλμού ή εξωτερικό στύλου για προστασία τους από την τριβή αλυσίδας ή συρματόσχοινου

2. τεχνολ. σωληνοειδές περίβλημα, ελαστικό ή άκαμπτο, με το οποίο μπορούν να συνδεθούν μεταξύ τους τα άκρα δύο αξόνων

αρχ.

1. (κατά τον Ησύχ.) α) «στορεύς

γαληνοποιός»

β) «τὸ ἀντὶ τοῡ σιδήρου τρύπανον ἐμβαλλόμενον ξύλον ράμνου ἤ δάφνης»

2. υλικό που τοποθετείται κάτω από άλλο, ώστε να ανάψει φωτιά («πυρήϊα γὰρ ταῡτά φησι τὰ προστριβόμενα ἀλλήλοις πρὸς τὸ πῡρ ἐγγενᾱν

ὧν τὸ μέν ἐστιν ὕπτιον, ὅ καλεῑται στορεύς», Σχόλ. Απολλ. Ρόδ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. θ. στορ- τού στόρνυμι* + επίθημα -εύς πιθ. μέσω αμάρτυρου τ. *στόρος].